Frezowanie współbieżne odnosi się do metody obróbki, w której kierunek ruchu zębów frezu i kierunek posuwu narzędzia są takie same, gdy narzędzie się obraca, jak pokazano na rysunku 1-27.
Grubość cięcia (zielony obszar na rysunku 1-27) jest maksymalna, gdy końcówka narzędzia zaczyna stykać się z przedmiotem obrabianym
Dlatego końcówka narzędzia często przyjmuje stan śliski w krótkim okresie kontaktu z przedmiotem obrabianym, chociaż ten stan ślizgowy jest czasami wykorzystywany do polerowania powierzchni przedmiotu obrabianego. Jednak ten efekt polerowania często zależy od doświadczenia w obróbce, różnych narzędzi, różnych przedmiotów obrabianych i różnych parametrów przetwarzania, a wyniki tych efektów polerowania będą różne.
1-27
Frezowanie konwencjonalne odnosi się do metody obróbki, w której kierunek ruchu zębów frezu i kierunek posuwu narzędzia są przeciwne, gdy narzędzie jest obracane, jak pokazano na rysunku {{0}}. W przypadku frezowania konwencjonalnego grubość skrawania wynosi 0 na początku i jest maksymalna, gdy końcówka opuszcza przedmiot obrabiany. Grubość skrawania na początku krawędzi skrawającej wynosi 0, a krawędź skrawająca często nie jest krawędzią absolutną
W mieszanych zastosowaniach frezowania współbieżnego i konwencjonalnego, część frezowania współbieżnego powinna zazwyczaj stanowić większą część.
1-28
Poślizg, który często występuje podczas frezowania konwencjonalnego, przyspiesza zużycie narzędzia, skraca żywotność płytki i często skutkuje niezadowalającą jakością powierzchni (typowe oznaki wibracji) oraz utwardzaniem obrabianych powierzchni. Komponent skrawający ma sprawić, że obrabiany przedmiot opuści kierunek stołu obrabiarki podczas frezowania konwencjonalnego, a siła ta jest często przeciwna do kierunku siły zacisku uchwytu, co może spowodować, że obrabiany przedmiot lekko oderwie się od powierzchni pozycjonującej, tak że obróbka przedmiotu obrabianego jest w stanie niestabilnym. Dlatego frezowanie konwencjonalne jest rzadziej stosowane. Jeśli do obróbki należy użyć frezowania konwencjonalnego, przedmiot obrabiany musi być całkowicie zamocowany, w przeciwnym razie istnieje niebezpieczeństwo oderwania się od uchwytu. Rysunek 1-29 jest przykładem frezowania czołowego. W tym przykładzie, ponieważ szerokość frezowania przekracza promień frezu, frezowanie jest hybrydowym zastosowaniem frezowania współbieżnego i konwencjonalnego. W płaszczyźnie obrabianej zielona część jest częścią frezowania współbieżnego, a fioletowa część jest częścią frezowania konwencjonalnego. Minimalna, gdy obrabiany przedmiot nie ma kontaktu. Końcówka noża jest cięta z pozycji o dużej grubości i nie jest podatna na poślizg. Komponent tnący frezowania współbieżnego wskazuje na stół maszyny (jak wskazano ukośną strzałką na dole prawej ilustracji, jak pokazano na rysunku 1-27).
Jakość powierzchni obrabianej frezem jest dobra, zużycie wsteczne jest niewielkie, a obrabiarka pracuje stosunkowo płynnie, dzięki czemu jest ona szczególnie odpowiednia do stosowania w lepszych warunkach skrawania i obróbki stali wysokostopowej.
Frezowanie współbieżne nie nadaje się do obróbki przedmiotów obrabianych o twardych warstwach powierzchniowych (takich jak powierzchnie odlewów), ponieważ krawędź skrawająca musi wchodzić w obszar skrawania od zewnątrz przez utwardzoną warstwę powierzchniową przedmiotu obrabianego, która jest podatna na silne zużycie.
1-29
Za każdym razem, gdy frez pozycjonujący frezu rodowego jest zanurzany, krawędź tnąca jest poddawana obciążeniu udarowemu o niewielkim lub dużym nasileniu, którego wielkość i kierunek są określane przez materiał obrabianego przedmiotu, powierzchnię przekroju poprzecznego cięcia i rodzaj cięcia. To obciążenie udarowe jest testem dla krawędzi tnącej, a jeśli uderzenie przekroczy granicę tolerancji narzędzia, narzędzie pęknie.
Gładki początkowy kontakt między krawędzią skrawającą frezu a przedmiotem obrabianym jest kluczowym punktem frezowania, który będzie zależał od wyboru średnicy i geometrii narzędzia, a także od jego pozycjonowania. Rysunek 1-30 pokazuje gładki początkowy kontakt między krawędzią skrawającą frezu a przedmiotem obrabianym. Jak pokazano na rysunku 1-30a, początkowy kontakt jest na czubku krawędzi, co często powoduje, że szerokość frezowania jest mniejsza niż promień frezu, a początkowy kontakt ze środkiem krawędzi na rysunku 1-30b, co skutkuje tym trybem kontaktu, szerokość frezowania często przekracza promień frezu. Oczywiście, kombinacja kątów natarcia frezu również wpływa na sposób, w jaki czubek nawiązuje początkowy kontakt z przedmiotem obrabianym, co zostanie omówione później.
1-30
Jako regułę przyjmuje się, że stosunek szerokości frezowania do średnicy narzędzia wynosi 2/3 (0.67) ~ 4/5 (0.8) (szerokość frezowania ma średnicę).
Zwykle nie trzeba tego specjalnie obliczać. Ponieważ seria średnic frezów jest na ogół zgodna z odpowiednimi normami, konieczne jest jedynie wzięcie drugiej średnicy frezu, która nie jest mniejsza niż wstępnie określona szerokość frezowania.
Przykład: Jak pokazano na rysunku 1-31, jest to część serii średnic frezów (mniejsze średnice to 3 mm, 4 mm, 5 mm, 6 mm, 8 mm, 10 mm, 12 mm, 16 mm itd., a większe to 80 mm, 100 mm, 125 mm, 160 mm, 200 mm, 250 mm, 315 mm, 400 mm itd.). Zakładając, że szerokość frezowania wynosi 36 mm, średnica pierwszego koła zębatego wynosi 40 mm, a średnica drugiego koła zębatego wynosi 50 mm, a średnica wybranego frezu wynosi 50 mm. Jednak jeśli szerokość frezowania wynosi 40 mm, średnica pierwszego koła zębatego nie jest mniejsza niż ta szerokość wynosi 40 mm, a średnica drugiego koła zębatego nadal wynosi 50 mm, a średnica wybranego frezu również wynosi 50 mm.
1-31
